سئوال‌تون چی بود؟

ساقی قهرمان

اسم من سحر، بیست‌وهشت‌ساله، متولد و ساکن تهرانم، لزبین هستم. در رشته‌ی گرافیک تحصیل کرده‌ام، اما به طراحی لباس مشغولم. خانواده‌ی من از گرایش جنسی من خبر ندارند، چون ظاهری کاملاً دخترانه دارم؛ خیلی محتاط هستم.به هیچ عنوان خانواده‌ام بویی از گرایش من نبرده‌اند.

به من برای ازدواج فشار نیاورده‌اند، هنوز. هر از گاهی مادرم حرف ازدواج را به میان می‌آورد، اما من با اتکا به منطق با او مخالفت می‌کنم. گاهی از دخترهای فامیل مثال می‌زنم که ازدواج کرده‌اند و بعد با یک بچه برگشته‌اند دوباره پیش پدر و مادر. اینجا که می‌رسیم، مادرم راضی می‌شود.

درآمد من برای زندگی خودم کافی است، اما چون کمک خرج خانواده هستم، نمی‌توانم پس‌انداز داشته باشم. از این گذشته خانواده‌ام حاضر نیستند اجازه بدهند به تنهایی خانه بگیرم و زندگی مستقل شروع کنم. مادرم می‌گوید مردم ما نمی‌توانند بپذیرند یک دختر به تنهایی در خانه‌ای جدا زندگی کند. خانواده‌ی من بیش‌تر مایل است که اگر تصمیم به زندگی مستقل دارم، در خارج از کشور زندگی کنم. اما من دلم نمی‌خواهد از ایران خارج شوم. دوست دارم همین‌جا زندگی کنم، مستقل.

من پارتنر دارم. اسمش آزاده است. یک سال از من بزرگ‌تر است. ما پنج سال است هم را می‌شناسیم و عاشق هم هستیم. آزاده در شهرستان زندگی می‌کند. ما فقط سالی یک‌بار یا دوبار در سفرهایی که من به شهرستان محل سکونت او می‌کنم، هم را می‌بینیم. الان نزدیک هشت‌ماه است هم را ندیده‌ایم.
خانواده‌ی من تا حدودی روشنفکرتر از خانواده‌ی آزاده که متعصب و سنتی‌اند، هستند. پدر آزاده مردی دیکتاتور است.

آزاده چهار برادر دارد که آنها هم از پدرشان به شدت حساب می‌برند. آزاده به شدت محدود است، اجازه ندارد برای تحصیل دانشگاهی به شهری دیگر برود. اجازه‌ی مسافرت ندارد. حتی در شهر خودش هم اجازه ندارد شب را در خانه‌ی دوستانش بگذارند.

آزاده ورزشکار است و مدال طلای کشوری دارد.چهارسال پشت سر هم تلاش کرد که خانواده‌اش اجازه بدهند در کنکور یک رشته‌ی دانشگاهی در تهران شرکت کند، اما موفق نشد. می‌گویند، وای مگه می‌شه دختر تنها زندگی کنه؟

آزاده به شدت تحت فشار است که ازدواج کند.پنج سال است که ما عذاب می‌کشیم، به خاطر دوری از هم، به خاطر فشاری که خانواده‌ها روی رفت‌وآمد و روابط ما دارند، به خاطر تلاشی که باید برای حتی یک صحبت کردن ساده با همدیگر داشته باشیم، برای ترسی که پدر و مادر آزاده به خاطر وادار کردن او به ازدواج داریم. مشکل ما وضعیت بد آزاده است. شاید خیلی‌ها بپرسند که چرا من به آن شهر نمی‌روم تا کنار آزاده باشم؟ چون با رفتن من هیچ یک ازخواسته‌ها ومحدودیت‌های آزاده برآورده وبرطرف نمی‌شود.

درست است که خانواده‌ی من کمی روشنفکر هستند، اما هرگز با رفتن من به شهر دیگر برای زندگی و کار موافقت نمی‌کنند. من فقط می‌توانم هرازگاهی با دوستانم به مسافرت بروم و یا به خارج بروم و دیگر این که فشار ازدواج روی من نیست. اجازه ندارم به شهری دیگر نقل مکان کنم و یا در شهر خودم مستقل زندگی کنم مگر این که قید خانواده را به کل بزنم که نمی‌توانم.

خانواده‌ی من خیلی روشنفکر نیستند، اما فکرشان بازتراز خانواده‌ی آزاده است.دوست ندارم رابطه‌ام مخفی باشد، اما چاره‌ای ندارم.دلم نمی‌خواهد بگذارم و بروم و عذاب مادرم را ببینم. دلم می‌خواهد جوری بروم که عذاب نکشد.خانواده‌ی من آزاده را دیده‌اند، و به عنوان دوست صمیمی من، دوستش دارند. خانواده‌ی آزاده هم من را دیده‌اند و به عنوان دوست صمیمی آزاده، دوستم دارند.

همیشه از خانواده‌اش می‌ترسیدم، به خاطر آزارهایی که به عشقم می‌دادند، محدودیت‌ها. اما وقتی از نزدیک دیدم‌شان، تصویری که از آنها داشتم شکسته شد.شاید بالاخره موفق شود برای دانشگاه به تهران بیاید. دعا می‌کنم.ما در حسرت ده روز پشت سر هم دیدن همدیگر هستیم.

در حسرت به راحتی همدیگر را در آغوش کشیدن. هر وقت امکان داشته‌ایم پیش هم باشیم، تمام آن روز پر از استرس و نگرانی بوده‌ است. دیر به دیر دیدن‌مان باعث عصبی شدن و بگومگو بین ما شده.آرزوی بزرگ ما، بودن در یک خانه، در یک شهر است حالا هر کجا که باشد، ولی در آرامش باشیم. اگر این اتفاق بیفتد معجزه است، معجزه.

در ایران؟ در ایران چیزی حدود کم‌تر از پنج در صد از لزبین‌ها با هم در یک خانه زندگی می‌کنند. کسانی هستند که قید خانواده را زده‌اند، ولی خیلی‌ها هم از خانواده به شدت می‌ترسند، اجازه ندارند جدا زندگی کنند.
برای گی‌ها خیلی راحت‌تر است، نمی‌دانم، فکر می‌کنم راحت‌تر باشد.حس می‌کنم که رسیدن به آن چیزی که آرزویش را داریم غیر ممکن و محال است اما ناامید نیستم وهمیشه توکلم به خدا بوده وهست.