اول ایرانی هستم و بعد بهایی

در بخش «یک روایت شخصی» پای صحبت‏های الناز احمدی، شهروند بهایی که به دلیل بهایی بودن، مجبور به ترک خاک وطن شده است، می‏نشینیم.

می‏خواهم روایت خودم را برای‏تان بگویم. یک جوان بیست و چهار ساله‏ی بهایی و مقیم امریکا هستم و مدت نه سالی است این‏جا زندگی می‏کنم.

به خاطر تحصیلات همراه خانواده‏ام، مجبور به ترک ایران شدم. پدر و مادرم به خاطر سن بالایی که دارند، به نسبت جوان‏هایی که از کشور خارج می‏شوند، دچار مشکلاتی شدند. اما آمدند و این سختی‏ها را به جان خریدند، به خاطر این که ما بتوانیم درس بخوانیم، دانشگاه برویم و بالاخره برای خودمان کسی باشیم.

در ایران مشکلاتی داشتیم، از قبیل این که من خودم چون خواندن را دوست دارم، همیشه هم دوست داشتم در مدارس برنامه اجرا کنم و بخوانم. سر صف چادر سرم می‏کردم و قران می‏خواندم. نماز جماعت را که شرکت نمی‏کردم، برای یکی دوتا از بچه‏ها سوال برانگیز بود.

آن‏ها مرتب سوال می‏کردند که چرا در نماز جماعت شرکت نمی‏کنم؟ همیشه سعی می‏کردم از جواب دادن طفره بروم. تا این که روزی، یکی از آن‏ها خیلی اصرار کرد و جان برادر شهیدش را قسم خورد. من هم به او گفتم، گفتم که بهایی هستم.

زنگ بعد همان روز به جلوی کلاس آمدند و گفتند که اخراج هستی، چرا تبلیغ کردی؟ و این‏گونه صحبت‏ها. دیگر اجازه نداری به قران دست بزنی و… به این شرط می‏توانی در مدرسه بمانی.

گفتیم پس وقت، وقت رفتن است. آن موقع من سیزده ساله بودم. برادرم هم هفده سال داشت. به ترکیه رفتیم. از آن طرف هم به امریکا آمدیم. الان هم من و هم برادرم سال ‏‏‏‏‏آخر دانشگاه هستیم و درسمان دارد تمام می‏شود که اگر خدا بخواهد و فرصتی باشد، شاید بتوانیم مملکت خودمان را بهتر کنیم و برگردیم به میهن خودمان خدمت کنیم. چون هرچه باشد، ما ایرانی هستیم. اول ایرانی هستیم و بعد بهایی.

از آن طرف هم، الان که نه سالی گذشته و ما این‏جا داریم زندگی می‏کنیم، باز خبر آمده که دختر دایی‏ام را در ایران دستگیر کرده‏اند و الان حدود یک هفته است که زندان است.

جرم او هم بهایی بودن است و این که فعالیت‏های دینی داشته است. بچه‏ها را دور هم جمع می‏کرده و برای برنامه‏های دینی تبلیغ می‏‏کرده است.

اما من فکر نمی‏کنم که او خارج از منطقه‏ی بچه‏های بهایی قدمی برداشته باشد. چون ما می‏دانیم تبلیغ کردن در ایران، اصلا برای‏مان صلاح نیست. احتمالا همان بچه‏های بهایی را که دور هم جمع می‏کردند و برنامه‏ای می‏گذاشتند، هدف‏شان این بوده که صلح را طرح کنند و آن را در کل جهان گسترش بدهند.

چرا باید دختر خاله‏ی بیست و شش ساله‏ی من، بی‏خبر از خانواده‏اش، دور از شوهر، هم‏راه خیلی از جوانان دیگر که الان بازداشت هستند، در زندان باشند و خدا می‏داند که کی آزادشان کنند. اگر آزادشان کنند و اگر قرار باشد که حکمی داده شود، خدا می‏داند چه حکمی خواهد بود.

دلم گرفته از این داستان‏هایی که دوباره و دوباره می‏شنویم، داستان‌هایی که داریم و خدا می‏داند تا کی ادامه خواهد داشت.