«تکیه کروبی بر استفاده از ظرفیت انسانی است»

سید سراج‌الدین میردامادی

حدود یک هفته از آغاز موعد رسمی تبلیغات کاندیداهای دهمین دوره‏ی ریاست جمهوری می‏گذرد و حال و هوای شهرها، رفته رفته، انتخاباتی‏تر می‏شود. چهار کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری، یعنی میرحسین موسوی، محمود احمدی نژاد، مهدی کروبی و محسن رضایی هر کدام به نقاط مختلف کشور سفر می‌کنند و برنامه‌های خود را ارائه می‌دهند.

در همینه زمینه با مهندس نوروز زاده، نماینده پیشین مجلس و قائم مقام رییس ستاد انتخاباتی آقای کروبی گفت‌وگو کردم.

جناب نوروززاده، استراتژی ستاد آقای کروبی در این مقطع چیست؟

اگر چنان‏چه کسی که مدعی اداره‏ی کشور است، بخواهد بدون برنامه ورود پیدا کند، من به عنوان یک شهروند ایرانی، حتما این ریسک را نمی‏کنم که به او رأی بدهم.

فرق برنامه با شعار و سخنرانی این است که برنامه را یک عده‏ای ناگزیر هستند بنویسند و در پای آن برنامه امضا گذاشته می‏شود. نمی‌شود مثل شعار «آوردن نفت بر سر سفره مردم» دولت قبل که در میانه‏ی کار دولت، انکار آن شعار مطرح شود و اگر به روزنامه‏ی کیهان هم استناد شود، بگویند: «کیهان برای خودش نوشته است».

پس یک کاندیدا باید برنامه‏های مدون داشته باشد که در آن به مردم بگوید چگونه می‏خواهد کشور را اداره کند.
آقای کروبی از روز اول، بر اساس شعار تغییر در قوه‏ی اجراییه اعلام حضور کرد و تکیه‏اش بر خرد جمعی و استفاده از ظرفیت انسان‏هایی بود که توان لازم برای انجام کار را دارند.

بر اساس آن شعار، ما در این‏جا هیچ‏ بیانیه‏ای را بدون نظرسنجی و اخذ نظرات کارشناسی خبرگان آن قسمت، منتشر نخواهیم کرد. ما این‏جا، شورای برنامه‏ریزی داریم که آقای دکتر نجفی، آقای عباس عبدی، آقای مرتضی الویری، آقای کرباسچی، بنده و عده‏ی دیگری در رشته‏های مختلف اقتصاد، حقوق، علوم اجتماعی، رشته‏های فنی مهندسی و رشته‏های پولی مالی مشغول هستند و برنامه‏های جناب آقای کروبی را کنترل می‏کنند که اولا، با برنامه وارد جامعه شده باشیم، و ثانیا، برنامه‏ی ما از پشتیبانی فکری لازم برخوردار باشد.

آیا از میزان موفقیت فعالیت‏های تبلیغاتی ستاد آقای کروبی، نظرسنجی‏ای هم داشته‏اید یا نه؟

ما فکر می‏کنیم که در محیط‏های روشنفکری و دانشگاهی جایگاه بسیار ارزشمند خودمان را آن‏گونه که پیش‏بینی می‏کردیم، به‏دست آوردیم و امروز هر اندیش‏مند و فرهیخته‏ی صاحب‏نظری که در ذهن‏اش تئوری‏ای برای اداره‏ی مملکت دارد، وقتی کنکاش می‏کنیم، می‏بینیم طرف‏دار آقای کروبی هستند.

ولی رأی دهنده‏‏های اصلی در جامعه، توده‏ها هستند که گاهی با روشنفکرها فاصله‏ی زیادی دارند.

کاملا درست است. ما برای این که به درون توده‏ها برویم، باید نقطه‏نظرات‏مان را بیان کنیم. ابتدا باید صاحبان خرد، صاحبان برنامه و علاقه‏مندان به برنامه را به کمک بطلبیم و نظر آن‏ها را جلب کنیم.

آن وقت تریبون‏های ما، محدود به ما و ستاد ما در حد این ده بیست نفر نخواهد شد. بلکه جامعه‏ی دویست سیصد هزار نفری اندیشمندی هستند که هریک تریبون آزادی در هرگوشه‏ی کشور‏ هستنند و آن‏ها هستند که می‏توانند توده‏ها را به سمت ما بکشند.

چون معتقدیم باید برای مردم برنامه داشته باشیم و از سوی دیگر، پیشینیه‏ی لازم برای آن‏چه می‏گوییم داریم و فاعل به آن‏ها هم هستیم. مردم باید بدانند کسی که صحبت می‏کند، کسی که این برنامه را ارائه می‏کند، کسی که برنامه‏اش را پررنگ می‏کند؛ پیشینه‏اش چیست؟ چقدر برای دفاع از حقوق مردم هزینه پرداخته است؟

ما چون دارای پیشینیه‏ی پررنگی هستیم، کاندیدای ما شناخته شده است و امتحانش را در زمانی که اصلا برای انتخابات و طرح خودش مطرح نبوده، پس داده است، امروز مردم با شنیدن این برنامه‏ها و شناخت از پیشینه‏ی کاندیدای ما، اعتماد و اطمینان لازم را به ما خواهند کرد.

اما در عین حال، شما رسانه‏های لازم را برای این که بتوانید پیام‏تان را به توده‏ها منتقل کنید، ندارید. صدا و سیما در دست جناح حاکم است و یک روزنامه بیشتر در میان روزنامه‏های اصلاح‏طلب، سمت آقای کروبی نیست و اکثر روزنامه‏ها سمت کاندیدای اصلاح‏طلب دیگر هستند.

با روزنامه که طرف‏داران خاص خود را دارد، پیام‏مان را به صاحبان نظر رسانده‏ایم.

توده‏ها چطور؟

در مورد توده‏ها هم همان طور که گفتم، امروز دیگر ما نیستیم که تبلیغ می‏کنیم. برای نمونه، جناب آقای سروش در هر جلسه‏ای که توانسته است، پیام رسانده …

شما باز از نخبه‏ها و روشنفکران اسم می‏برید…

حتما همین‏طور است.

مخاطب آقای سروش توده‏ها نیستند.

مخاطب آقای سروش قشر عظیم دانشجو است و این دانشجویان طرف‏داران خاص خودشان را دارند. مخاطب نمایندگان مجلسی که صاحب عقیده هستند (مثل پیامی که امروز آقای الویری دارد)، اینان در مملکت مسئول بوده‏اند و حوزه‏ی نفوذ دارند.

تفاوت ما با دیگر کاندیداها تا به امروز، در این است که با برنامه به جامعه ورود پیدا کرده‏ایم و اگر جامعه هم به ما اقبال نشان ندهد، خودمان را بازنده حساب نمی‏کنیم. چون به عنوان یک تشکیلات سیاسی، کارمان را درازمدت می‏دانیم و معتقد هستیم بدون کارهای تشکیلاتی و فکری، نمی‏شود جایگاهی را در جامعه برای خودمان پیدا کنیم.

نظرتان در مورد نظرسنجی‏ها چیست؟

نظرسنجی‏هایی که صورت می‏گیرد، بیشتر در محیط‏های روشنفکری است. ما در بین اصلاح‏طلبان پایگاه بالاتری را از همه‏ی اصلاح‏طلبان داریم.

آیا در میان توده‏ها و در شهرستان‏ها، روستاها نظرسنجی داشته‏اید؟

عمل‏کرد دولت فعلی به هیچ‏وجه پاسخ‏گوی خواست‏های مردم نیست. حتا مردمی که امروز سهام عدالت و وجوه نقدی دریافت می‏کنند، می‏دانند که این روش، روش نجات‏دهنده‏ی کشور نیست. آن‏ها هرکدام، یک، دو، سه، چهار فرزند بیکار دارند که چهل یا شصت هزار تومان، آن‏هم برای یک‏بار، پاسخ‏گوی حل مشکلات کاری‏شان نخواهد بود.

مردم این را کاملا فهمیده‏اند و اگر صدا و سیما همین فرصت اندک را هم به ما بدهد، ما حرف برای گفتن داریم و فکر می‏کنیم چون پیشینه‏ی خوبی داریم و آدم‏های شناخته شده و با برنامه‏ای از کاندیدای ما حمایت می‏کنند، این فرصت برای ما هست که از طریق رسانه‏های عمومی، ولو در حد سه‏ چهار جلسه، پیام‏مان را به توده‏ها برسانیم.

ملی شدن نفت، این که شرکت‏های توزیع را ملی کنیم و سرمایه‏اش را بین ملت ایران توزیع کنیم، یکی از خواست‏های دیرین همه‏ی کسانی است که پول نفت در دست دولت را سمی مهلک در اداره‏ی کشور می‏دانند.
از طرف دیگر، دولت‏مردان حاضر به اجرای این برنامه نیستند. چون با اجرای آن خود را محدود می‏کنند.

این نشان‏دهنده‏ی شجاعت و شهامت کاندیدای ما است که یکی از منابع عظیم درآمدی خود را متعلق به ملت می‏داند و به جای این که ملت را جیره‏خوار خود حساب کند، با پرداخت مالیات از سمت ملت به دولت، دولت‏اش را جیره‏خوار ملت می‏داند. این‏ها کارهای بسیار حساب شده‏ای است.

ولو این که به نتیجه هم نرسیم، به عنوان انسان‏هایی که هزینه پرداخته‏ایم و عمرمان را در خدمت به این ملت سپری کرده‏ایم، در پیشگاه ملت شرمنده نیستیم.

به نظر می‏رسد در روزهای اخیر، تعارض و برخورد بین دو ستاد اصلاح‏طلب دارد بالاتر می‏رود و طبعاً، این نگرانی را برای برخی از دلسوزان هر دو ستاد ایجاد کرده است که شاید دست‏هایی در کار باشد و تعمدی باشد که ستادهای اصلاح‏طلبان رقیب هم‏دیگر بشوند و بیشتر به خنثی کردن انرژی هم بپردازند. نظرتان در این رابطه چیست؟

این بستگی دارد به مدیریت و اشراف ستاد مرکزی نسبت به طرف‏دارانش. این که روزنامه‏ی ما (اعتماد ملی) تریبون آقای مهندس میرحسین موسوی است، نشان‏دهنده‏ی آن است که ما خودمان را رقیب ایشان نمی‏دانیم.

این که آقای الویری و دیگران همواره می‏گویند که حضور هردوی این‏ها به نفع اصلاحات است، هر کدام آرای خاص خودشان را دارند و اگر انتخابات (حداقل) به نفع جریان اصلاح‏طلب دو مرحله‏ای بشود، این فرصت هست که همه‏ی ما از یک کاندیدا دفاع کنیم.

پس، این‏جا وظیفه‏ی مدیران ارشد ستادها است که بر زیرمجموعه‏ی خودشان اشراف داشته باشند. ما فکر می‏کنیم شعارهایی که در گوشه و کنار مطرح می‏شود (مثل اصفهان و امثالهم)، از سوی طرف‏داران مهندس موسوی نیستند. اگر آن‏ها طرف‏داران مهندس موسوی باشند، می‏توان این نتیجه را گرفت که اعضای ستاد اشرافی بر این‏ها ندارند.

ما باید تمام تلاش‏مان را بر این بگذاریم که جریان حاکم در این دولت، در مقابل مردم معرفی شوند، مردم بیشتر آنان را بشناسند و متوجه شوند که در چهار سال گذشته، ما خُسران و زیان ملی داشته‏ایم.

وقتی آقای عسگراولادی که از انسان‏های فرهیخته‏ی، به اصطلاح اصول‏گرای آن جریان است، می‏گوید: «ما نمی‏دانیم این دولت دویست و چهل، پنجاه میلیارد دلار پول را چه کرده، نمی‏دانیم در صندوق باز بوده یا ته آن سوراخ بوده است»، نشان دهنده‏ی این است که خود آن‏ها، به هیچ وجه از عمل‏‏کرد این آقا راضی نیستند.

یا آقای دانش جعفری که مشاور اقتصاد است، وزیر اقتصاد بوده و از انسان‏های فرهیخته، رزمنده و ارزشی است که مورد تایید بیت رهبری هم هست، در آن‏جا کار می‏کند و مشاوره می‏دهد، می‏گوید:

«هزینه‏ی جاری کشور از بیست و سه هزار میلیارد تومان در سال ۸۳ به حدود پنجاه و پنج هزار میلیارد تومان رسیده (ده ماهه) و الان بیش از شصت و پنج هزار میلیارد تومان، یعنی سه برابر شده است و هزینه‏ی جاری هیچ ثمره‏ای برای ملت ندارد». این‏ها حرف‏های خودشان است. پس الان وقت آن نیست که ما به هم بپردازیم. ما باید بگوییم، هردوی ما اصلاح‏طلب هستیم.

منتها ما این‏گونه ورود پیدا می‏کنیم که می‏گوییم این برنامه‏های ما است و حاضر هم نیستیم برنامه‏ی آقایان را نقد کنیم. از آقایان هم خواهش می‏کنیم که آن‏ها هم با برنامه‏های مدون جلو بیایند. معتقد هستیم اگر آن‏ها با برنامه بیایند، خیلی از مطالب‏شان باید با ما هم‏پوشانی داشته باشد. چون نمی‏شود در یک فضای اصلاح‏طلبی حرکت کرد و نقاط متضاد پررنگی داشت.

ما «کمیته‏ی صیانت از آرا» را تشکیل دادیم. گفتیم با هم بشینیم و نیروهای مشترک را سر صندوق‏های رأی بفرستیم. این نشان‏دهنده‏ی این است که ما خودمان را به هیچ‏وجه رقیب آقایان نمی‏دانیم.

ما فکر می‏کنیم، آن عده دانشجو هم که آن‏جا شعار دادند، تحت نام حمایت از مهندس موسوی آمدند. همیشه همین‏طور است، چون با نام آقای احمدی‏نژاد، شاید از خوشنامی لازم برخوردار نباشند.