ماه رمضان به روایت یک داستان مصور

امیر رسولی

یک هنرمند مسلمان به نام نورالدین عالم به مناسبت ماه رمضان داستان مصوری منتشر کرده‌ است. در این داستان چند جوان مهاجر که در خانواده‌های مسلمان بزرگ شده‌اند و از هر دو فرهنگ شرق و غرب به یک اندازه تأثیر گرفته‌اند، بعد از یک شب میگساری و خوش‌گذرانی، سحر از کنار مسجد محل‌شان رد می‌شوند که به ماشاءالله، مؤذن مسجد برمی‌خورند. ماشاءالله که از همه جا بی‌خبر است خیال می‌کند این جوان‌ها برای نماز جماعت صبح زود از خواب بیدار شده‌اند. از طرف دیگر پسربچه‌ای هم در این داستان هست که اصرار دارد حتماً در ماه رمضان روزه بگیرد، منتهی به هر مناسبت و بهانه‌ای بزرگ‌ترها به او شکلات و شیرینی می‌خورانند، جوری که موقع افطار اصلاً گرسنه‌اش نیست.

نورالدین عالم که در واقع این داستان مصور را برای مسلمانان مهاجر نوشته است،می‌گوید:

نورالدین عالم

«ما نخواستیم با دین و ایمون مسلمونا شوخی کنیم. می‌خواستیم عادت‌هاشون رو دست بندازیم. این دو موضوع با هم خیلی فرق دارن.»

و در ادامه می‌گوید:

«ما می‌خواستیم مسلمون‌ها رو با عادت‌های بدشون آشنا کنیم. وقتش رسیده بود که داستان مصوری درباره‌ی زندگی روزمره‌ی مسلمون‌ها در غرب منتشر بشه و اونا رو با خودشون درگیر کنه.»

چاپ اول این کتاب در تیراژ شانزده هزار نسخه منتشر شده و تا امروز فروش بسیار خوبی داشته و در مطبوعات آلمان هم مورد توجه واقع شده است. البته فقط مسلمانان مهاجر به این داستان مصور علاقه ندارند، بلکه آلمانی‌ها هم از آن استقبال کرده‌اند. اصولاً ماه رمضان در کشورهای مهاجرپذیر اهمیت زیادی دارد.

داستان مصور رمضان به روایت و تصویرپردازی نورالدین عالم

نورالدین عالم می‌گوید:

«ما می‌خواستیم با یه داستان جوون‌پسند، توجه نوجوان‌های مسلمان و مهاجر رو به ماه رمضان جلب کنیم.»

نورالدین عالم می‌گوید:

«حتماً آدم نباید چیزی رو مسخره کنه. ما می‌خواستیم اطلاعاتی در اختیار کسانی قرار بدیم که نظر خوبی نسبت به اسلام ندارن. با این داستان مصور اینجور اشخاص می‌تونن دین اسلام رو بهتر بفهمن.»

نورالدین عالم ۳۳ ساله است و در «امی‌اَن»، در شمال فرانسه متولد شده. او خود را مبلغ مذهبی نمی‌داند، بلکه می‌گوید می‌خواسته فقط اهمیت ماه رمضان را در دین اسلام برای دیگران شرح بدهد. او می‌گوید:

«ما می‌خواستیم با تصویرسازی و طنز و بازیگوشی تناقض‌های فرهنگی مسلمون‌های مهاجر رو نشون بدیم. همین.»

این تناقض‌ها در شخصیت‌های این داستان مصور به خوبی دیده می‌شوند: امام جماعتی که بی‌صبرانه منتظر به پایان رسیدن ماه رمضان است، چون از شلوغی مسجد و مراجعه‌ی مردم کلافه شده. یا دختری که با هم‌کلاسی مسلمانش بحث و جدل می‌کند که چرا دخترها وقتی قاعده می‌شوند اجازه ندارند روزه بگیرند.

داستان مصور نورالدین عالم یک داستان طنزآمیز اما محتاطانه است. نورالدین عالم کاملاً آگاهانه از موضوعات بحث‌برانگیز و دردسرآفرین اجتناب کرده‌اند. نورالدین عالم می‌گوید:

«هم مسلمان‌ها و هم غیرمسلمان‌ها باید با هم تفاهم داشته باشن و با هم مدارا کنن. با مسلمان‌ها درباره‌ی بعضی موضوع‌ها نمی‌شه حرف زد، از طرف دیگه مسلمان‌ها هم باید قبول کنن که خیلی‌ها عادت‌ها و فرهنگ اونها رو درک نمی‌کنن. با گفت و گو می‌شه این مشکلات رو حل کرد.»

و یک راه‌ حل دیگر مشکل بدفهمی بین دو فرهنگ اسلامی و مسیحی این است که مثل نورالدین عالم، آدم در یک داستان مصور این عادت‌ها و سنت‌ها را جوری نشان دهد که به هیچکس برنخورد. نورالدین عالم قصد دارد درباره‌ی مراسم عروسی مسلمان‌ها هم یک داستان مصور بنویسد. اما از همین الان معلوم است که او درباره‌ی سنگسار و قصاص و ازدواج اجباری دختران خردسال قطعاً سخنی نخواهد گفت.