شانسون‌های ویگن

محمود خوشنام

در برنامه‌ی پیشین از تمایل تازه‌ای یاد کردیم که در ترانه‌پردازی ایران در سال‌های دهه‌ی ۳۰ و ۴۰ پدید آمد. تمایلی که زیر تاثیر شانسون‌های فرانسوی از یک سو و بلوزهای آمریکایی از سوی دیگر قرار داشت.

در این تاثیر پذیری البته شیوه‌های رمانس‌پرورانه‌ی شانسون دستی بالاتر داشت و رفته رفته نمودهای موسیقی جاز را در سایه‌ قرار می‌داد.

ویگن دردریان که در آغاز کار با تم‌ها و ریتم‌های جاز به میدان آمده بود، رفته رفته به اجرای ترانه‌های شانسونی گرایش پیدا کرد. شاید از این رو که روحیه‌ی ذاتاً رمانتیک ایرانیان، این‌گونه ترانه‌‌ها را بیشتر ‌می‌پسندید.

همانند همه‌ی آثار شانسونی، در ترانه‌های تازه‌ی ایرانی متن پیوند خورده‌ با موسیقی اهمیت ویژه‌ای پیدا کرد.

ویگن

بسیاری از ترانه‌های شانسونی آن دوره از جمله آن‌هایی که ویگن خوانده است، به سبب بهره‌مند بودن از متن‌های رمانتیک در پیوند با صدا و موسیقی سازگار، در ذهن جامعه ماندگار شده است.

شاید یکی از ترانه‌های نخستین از این نوع «پیام رقیب» عطاالله خرم باشد که با شعری با محتوای تازه‌ی عاشقانه از ناصر رستگارنژاد پیوند خورده است.

پیام رقیب را بعدها ویگن و دلکش همخوانی کردند.

نمونه‌های فراوانی از خوانده‌های شانسونی ویگن به بازار عرضه شده است که دو کبوتر یکی از آن‌هاست.

آهنگ دو کبوتر نیز از عطالله خرم است و شعر رمانتیک تاثیرگذارش از پرویز وکیلی، ترانه‌سرای توانایی که قدرش آنگونه که باید، در عمر کوتاهی که داشت، شناخته نشد.

پرویز وکیلی را باید از پیشگامان ترانه سرایی نو به شمار آورد. در بعضی از ترانه‌های او از جمله در همین دو کبوتر، تمایل به تصویر‌پردازی‌های نو‌آورانه آشکار است.