رژه می‌رویم، برای آنان‌که نمی‌‌توانند

مهشید راستی

از سال ۱۹۹۸ هفته‌ی آخر ماه جولای به نام هفته‌ی پراید در استکهلم نام‌گذاری شد. به این ترتیب همه ساله در ماه جولای، استکهلم پذیرای یکی از بزرگترین فستیوال‌‌های هم‌جنس‌گرایان و دگرباشان جنسی در شمال ـ اسکاندیناوی می‌‌باشد.

این فستیوال تمام شهر را رنگ دیگری می‌زند. رنگ‌ها و پرچم‌های رنگین کمان که از پنجره‌‌ها آویزان است، نمایی از هم‌جنس‌گرا بودن صاحب‌خانه، یا پشتیبانی صاحب خانه از حقوق دگرباشان جنسی است. تمامی‌ اتوبوس‌‌هایی که به شرکت حمل و نقل عمومی‌ استکهلم تعلق دارند با نصب پرچم‌‌های رنگین کمان، حمایت خود را از حقوق هم‌جنس‌گرایان نشان می‌دهند.

پرچم‌های رنگین کمان در مغازه‌ها، توریست‌‌هایی را که به این دلیل در آن هفته‌ی خاص به استکهلم آمده‌اند، ترغیب می‌کند که به مغازه رفته و چیزی بخرند. خلاصه هفته‌ی پراید در استکهلم، هم فال است، هم تماشا؛ و هم نقشی در اقتصاد توریستی کشور بازی می‌کند.

سوئد و بخصوص استکهلم یکی از آزاد ترین کشور‌ها و شهر‌های دنیا در مورد به رسمیت شناختن حقوق هم‌جنس‌گرایان است، اما اگر فکر می‌کنید مسئله‌ی هم‌جنس‌گرایی در سوئد کاملا حل شده است و هم‌جنس‌گرایان در استکهلم با هیچ مشکلی روبرو نیستند سخت در اشتباهید.

ماهی نیست که خبر ضرب و شتم یک هم‌جنس‌گرا در روزنامه‌‌ها به چشمت نخورد و هنوز و گاه گاه در خبر‌ها از اخراج کسی به دلیل هم‌جنس‌گرا بودن می‌‌شود خواند. هرچند که قانون سوئد حمایت از هم‌جنس‌گرایان را در دستور کار خود قرار داده است، ولی از حرف تا عمل، فاصله زیاد است.

در هفته‌ی هم‌جنس‌گرایان، جشن و رقص و اطلاعات همه در کنار هم در کمپ هم‌جنس‌گرایان واقع در مرکز شهر استکهلم قرار می‌گیرند.

ورک‌شاپ‌‌های مختلف از هنر گرفته تا حقوق هم‌جنس‌گرایان و آگاهی در مورد بیماری‌‌های مقاربتی و... در چادر‌های مختلف این کمپ وجود دارد.

اما متاسفانه هزینه‌ی ورودی نسبتا گران این کمپ موجب می‌شود که تن‌ها کسانی که به دلایلی به مسئله علاقمند هستند، یا خود هم‌جنس‌گرا هستند، یا کسی از افردا فامیل هم‌جنس‌گراست، و یا در این رابطه کار می‌کنند.

این مسئله به وضوح موجب می‌شود که آگاهی در مورد هم‌جنس‌گرایی حتی در این جامعه در اختیار قشر خاصی باقی بماند.

روز آخر هفته‌ی پراید، همیشه با فستیوال خیابانی توام است، در این روز صف شرکت کنندگان فسیتوال با شور و شادی و موسیقی از خیابان‌های سوئد رد می‌شود. شرکت کنندگان با لباس‌های خاص انتخابی، با آرایش موها، آرایش صورت و رقص و آواز، شادمانی را به استکهلم هدیه می‌کنند.

همه ساله در کاروان بلند فستیوال، پلیس، ارتش و آتش نشانی صف خود را تشکیل می‌دهند که با تشویق بسیار مردم مواجه می‌شوند.

دلیل تشویق بیش از حد مردم، جو شدیدا مردانه‌ی این مشاغل است که علنی بودن افراد در این محیط‌‌های کاری را به کاری شجاعانه بدل می‌کند.

عکس‌ها از مهشید راستی

از ویژگی‌‌های این فستیوال، به چالش گرفتن تمام نرم‌‌های اجتماعی است. نمود‌‌های مردانگی و زنانگی زیر سوال می‌‌روند، و عریانی یا کم لباسی، در مقابل آنچه نرم‌‌های پذیرفته شده‌ی اجتماعی است که کد‌های پوششی خاصی را به افراد تحمیل می‌کند.

در فسیتوال امسال، چند چیز توجه مرا جلب کردند.

اول وجود تعداد زیادی از مردان و زنانی بود که با تی‌شرت‌‌های مشابه، پلاکارد بزرگی را حمل می‌کردند. شعار روی پلاکارد همان شعاری بود که بر تی شرت‌‌های این افراد نوشته شده بود:

رژه می‌رویم، برای کسانی که نمی‌‌توانند.

و پلاکارد‌های کوچکی با اسم کشور‌هایی مثل ایران، زیمبابوه، کوبا و... به چشم می‌خورد.

مسئله‌ی مورد توجه بعدی دیدن پرچم سه رنگ کردستان بود. طی توضیحاتی که بعدا دریافت کردم، این دوستان برای تابو شکنی و مطرح شدن این که هم‌جنس‌گرایی در کردستان نیز وجود دارد با پرچم کردستان به می‌دان آمده بودند.

پلاکارد‌های دیگری از» قبیل فرزندان ما را برای عشق نکشید «، « جهاد برای عشق « و خانواده‌‌های رنگین کمان « توسط افراد مختلف حمل می‌‌شد.

کاروان شادی بخش هم‌جنس‌گرایان بعد از دور زدن قسمت بزرگی از شهر، به فضای بازی در کنار موزه‌ی تاریخ دریایی) سوئد رسید و در آنجا، هفته‌ی غرور هم‌جنس‌گرایان و دگرباشان (Homosexuell pride) به کار خود خاتمه داد.